آخرچگونه بگویم چقدر دوستت دارم
وقتی احساسم به فراخور زمان
هرلحظه بیشتر میشود؟
دلارامم باور کن
من اگر همین حالا بنویسم
به اندازه ی تمام قلب های دنیا
تا تو این شعر را بخوانی
دروغ گفته ام!
پای پنجره نشستم کوچه خاکستری باز زیر بارون من چه دلتنگتم امروز
انگار از همون روزاست حال و هوام رنگ توِ کوچه دلتنگ توِ
دلم گرفته دوباره هوای تو رو داره
چشمای خیسم واسه ی دیدنت بی قراره
این راهه دورم خبرم از دل من که نداره
آروم ندارم یه نشونه می خوام واسه قلبم
جز این نشونه واسه چیزی دخیل نمی بندم
این دل تنهام دوباره هوای تو رو داره
هوای شهر تو و بوی گلاب
پیچیده توی اتاقم مثل خواب
داره بدجوری غریبی می کنه
آخه جز تو دردمو کی می دونه
دلم گرفته دوباره هوای تو رو داره
چشمای خیسم واسه ی دیدنت بی قراره
این راهه دورم خبرم از دل من که نداره
آرزو داشتم فردوسی مرا می نوشت
و افسانه می شدم!!
تا سهراب قبل از مرگ، بوی تهمینه را از من می گرفت
جای من اینجا نبود
من میان شعرهای نو، زندگی مدرن!! قلب های رنگین گم
شده ام
شهر من، سوخته* است!!...
سرزمین من،
در کرانه ی رود هیرمند، جایی در گور اصالت به خواب رفته
است
و داغ سام و نریمان هنوز برایش تازگی دارد!
دلم برای خانه مان تنگ شده،
برای آغوش بزرگِ رستم!
برای او که کوهی از دلیری بود برای قلب زنانه ام...
و حماسه ها همه از مردانگی های او جان می گرفتند!
آه، رستم...
کاش در آن گور صمیمی می ماندم
و دل به وسوسه ی شهر نمی دادم!
تا با تو و سفال های رنگین مان،
با جهانی عشق در شاهنامه خاک می شدم...!!
اگر فردوسی مرا می نوشت....
اطلاعات کاربری
آخرچگونه بگویم چقدر دوستت دارمآرشیو
آمار سایت